1. Przedstaw, jak zmieniły się granice Polski po II wojnie światowej.
a) na wschodzie i północy
Granice Polski ustalone po wojnie kształtowały się jeszcze podczas jej trwania. Najpierw zapadły decyzje w kwestii granicy polsko-rosyjskiej. Stalin nie chciał zrezygnować z terenów zaanektowanych po 1939 roku. Linia Curzona, tak jak planował przywódca ZSRS, stała się oficjalną linią graniczną, co ustalono podczas konferencji w Jałcie. Rząd emigracyjny mocno protestował przeciwko temu, lecz nie zdało się to na wiele. W kraju rządy sprawowali już posłuszni sowieckim władzom komuniści. Oficjalna umowa polsko-radziecka w kwestii granicy została podpisana 16 sierpnia 1945 roku, ostatecznie zatwierdzając linię Curzona. Przebiegała od Mierzei Wiślanej, dzieląc Prusy Wschodnie między oba państwa. Dalej przebiegała przez Puszczę Białowieską i wzdłuż rzeki Bug.

b) na zachodzie
Zachodnia granica została ostatecznie ustalona już w lipcu 1945 roku, doszło do tego na konferencji w Poczdamie. Co do powrotu na dawne piastowskie ziemie zgodne były wcześniej główne siły polityczne w Polsce. Różnice dotyczyły szczegółów. Aby uwiarygodnić chęć zatrzymania Kresów Wschodnich, rząd gotów był zrezygnować ze Szczecina lub Dolnego Śląska ( „cudzego nie chcemy, swego nie oddamy”). Wątpliwości rozstrzygnęły mocarstwa, głównie ZSRS, ustalając granicę na linii Odry i Nysy Łużyckiej. Polska otrzymała też Wolin i część wyspy Uznam ze Świnoujściem. Ostateczne decyzje miała podjąć konferencja pokojowa, ale do niej nie doszło, dlatego ustalenia poczdamskie należy uznać za rozstrzygające.

c) na południu
Z Czechosłowacją zawiązał się spór o Śląsk Cieszyński. Pod wpływem ZSRS w 1947 r. zawarto kompromis. Porozumienie zostało podpisane dopiero w 1958 r.

Ostatecznie obszar państwa wynosił 312 tys. km², czyli o ponad 70 tys. km² mniej niż przed wojną.

4. Podaj rodzaje represji, jakie komuniści stosowali wobec swoich przeciwników.

Represje względem członków Polskiego Podziemia były często stosowane w czasie budowania władzy komunistów. Dysponując silnym wojskiem oraz rozbudowaną służbą bezpieczeństwa, komuniści byli w stanie stłumić działalność niepodległościową na ziemiach polskich, przede wszystkim ze strony członków Armii Krajowej (AK). To umożliwiło Sowietom zainstalowanie marionetkowych władz oraz rozbudowę struktur umożliwiających prześladowania członków Podziemia.

Ogłoszenie manifestu PKWN wiązało się ze stworzeniem nowego reżimu na ziemiach wyzwalanych przez Armię Czerwoną. Komitet wprowadził nowy kodeks karny podlegający surowym przepisom Ludowego Wojska Polskiego. Jako czyny zabronione określono wszelkie formy działań antyradzieckich, które w praktyce interpretowano jako przejawy niepodporządkowania się dominacji ZSRR i ośrodka komunistycznego. Zdelegalizowano wszelkie grupy zbrojne, w tym także AK. Na podstawie nowych przepisów prowadzono działalność wymierzoną w członków organizacji, które do tej pory walczyły z okupantami. Dochodziło do rozstrzeliwania i więzienia ujawniających się członków Polskiego Podziemia. Terror stosowany względem ruchu oporu miał wyniszczyć najbardziej aktywnej części społeczeństwa zaangażowanej w proces walki o niepodległość Polski.

Od sierpnia 1944 na ziemiach wyzwalanych organizowano Urzędy Bezpieczeństwa Publicznego, które miały się podjąć ,,walki z bandytyzmem" rozumianym jako sprzeciw względem władzy komunistycznej. Wspierało je wojsko, w tym siły Ludowego Wojska Polskiego i Armii Czerwonej. W październiku 1944 roku została utworzona Milicja Obywatelska, która wkrótce także zaczęła działać przeciwko podziemiu antykomunistycznemu. Wielu patriotów jednak nie złożyło broni po wyzwoleniu kraju przez Armię Czerwoną, lecz postanowiło kontynuować walkę. Skazana na porażkę, walka zakończyła się na początku lat pięćdziesiątych wraz z rezygnacją ze zbrojnego oporu ostatnich grup. Członków powojennego antykomunistycznego podziemia określa się jako Żołnierze Wyklęci.

6. Wyjaśnij, co oznaczało wprowadzenie w Polsce gospodarki centralnie planowanej.

Gospodarka centralnie planowana to rodzaj gospodarki opierającej się na wytycznych państwa. Władze konstruują założenia planów kilkuletnich, na których opierać ma się rozwój gospodarki kraju. Partia rządząca stara się w pełni kontrolować rynek. W tym systemie władze podejmują decyzje co do wielkości produkcji dóbr, a także ich cen. Ma przyczyniać się do to realizacji zasady sprawiedliwego podziału dóbr. Gospodarka centralnie planowana jest zaprzeczeniem idei wolnego rynku oraz kapitalizmu. Nie stosuje się w niej praw popytu oraz podaży. 

Gospodarka centralnie planowana jest charakterystyczna dla państw socjalistycznych. W Polsce w czasach Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej także funkcjonował system planowanej gospodarki. Wprowadzony został po II wojnie światowej. Rządząca partia układała plany, celem których było zniesienie różnic między grupami społecznymi. Niestety, skutkiem prowadzenia gospodarki planowanej była hiperinflacja, której nie udało się zlikwidować przez dodrukowywanie pieniędzy. 

Gospodarka taka ma sporo wad. Główną z nich jest niedostosowanie prognozy, co prowadzi do błędnego planowania produkcji. Plany te często są kształtują poglądy partii, a nie rzeczywiste potrzeby. Sytuacja taka prowadzi do niedoboru towaru na rynku bądź ich nadprodukcji, co z kolei jest przyczyną niewłaściwego podziału dóbr w społeczeństwie. Inną wadą jest hamowanie wzrostu gospodarczego. Dodatkowo społeczeństwo nie ma żadnego wpływu na kształt rynku.